सन २०२५ जुन १ शनिबारका दिन मेरील्याण्डको गेथेर्सवर्गस्थित एउटा हरियालीयुक्त राज्य पार्क हाँसो, परम्परागत संगीत, आत्मीय संवाद, र नेपाली परिकारको सुगन्धले भरिएको थियो। अवसर थियो: तामाङ सोसाइटी ग्रेटर वाशिङ्टन (TSGW), USA द्वारा आयोजना गरिएको बहुप्रतीक्षित वार्षिक बनभोज कार्यक्रम। हिजोसम्म परेको वर्षा वन्द भएर आज प्रकृतिले पनि साथ दिईरहेको भान हुन्थ्यो। शुरुको ग्रीष्मको न्यानो घाममुनि र नीलो आकाशमुनि सम्पन्न उक्त कार्यक्रम केवल सामाजिक जमघट मात्र होइन, अमेरिका बसोबास गरिरहेकाहरुको साझा पहिचान, अन्तरपुस्तीय सम्बन्ध, र सांस्कृतिक गर्वको जीवन्त उत्सव बन्न पुग्यो।

“यही हो हाम्रो समुदायको निरन्तरता,” कार्यक्रमको स्थापना कालदेखि नै सहभागी हुँदै आएका एक ज्येष्ठ सहभागीले भने। “हामीले युवालाई संस्कृति अँगालिरहेको देख्दा आशा पलाउँछ।”

दुई दशकभन्दा लामो गौरवपूर्ण परम्परामा आधारित यस वार्षिक बनभोजमा वाशिङ्टन डि.सी., भर्जिनिया र मेरील्याण्डबाट तामाङ परिवार, नेपाली समुदायका सदस्यहरू र उनीहरूका साथीहरू एकै ठाउँमा भेला भएका थिए। तामाङ सोसाइटीले आयोजना गर्ने यो कार्यक्रम अब समुदायको सांस्कृतिक पात्रोमा स्थायी स्थान बनाइसकेको छ, जहाँ आत्मीय पुनर्मिलन, तीन पुस्ते भेला, सांस्कृतिक आदानप्रदान, र परदेशमा पहिचानको पुनः पुष्टि हुने वातावरण तयार हुन्छ।

संस्कृतिमा गहिरो जरा
कार्यक्रम औपचारिक नभए पनि यसको सांस्कृतिक महत्व गहिरो थियो। पृष्ठभूमिमा बजिरहेको मधुर तामाङ सेलो संगीतले स्मृतिको भाव जगाइरहेको थियो भने सेलरोटी, तामा, सिस्नु, गुन्द्रुकको अचार, फापर, विविध अचारहरू, र घरमै बनाइएको छ्याङ्माको स्वादिलो सुवासले उपस्थित सबैलाई क्षणभरका लागि भए पनि नेपालको पहाडी बस्ती र आफ्नै घरझैं अनुभूति दिलायो। अमेरिकालाई माया गरेर घर मानेर बसेका सहभागीहरू आफ्नो जन्मथलो र त्यहाँको यथार्थप्रति संवेदनशील देखिन्थे।

“यो केवल पिकनिक होइन—यो त हाम्रो अस्तित्वको उत्सव हो,” मेरील्याण्ड निवासी एक जेष्ठ सदस्यले भने। “हामी अमेरिका बस्छौं, तर हाम्रो भाषा, संस्कृति, र सामूहिक मूल्य अझै जिउँदो छन्। यस्ता कार्यक्रमहरूले हामीलाई त्यो सम्झाइरहन्छ।”

पुस्तान्तरणको सुन्दर अनुकरण
दिनभरि त्यो मैदान रमाइलो, हाँसो, कथा, खेल र प्रस्तुतीहरूको केन्द्र बनेको थियो। बालबालिका उत्साहका साथ दौडिरहेका थिए भने तीन पुस्ते भेलामा जेष्ठ नागरिकहरू रुखको छायाँमा बस्दै सन्तुष्ट मुद्रामा नयाँ पुस्ता हेरिरहेका थिए।

“यही हो हाम्रो समुदायको निरन्तरता,” कार्यक्रमको स्थापना कालदेखि नै सहभागी हुँदै आएका एक ज्येष्ठ सहभागीले भने। “हामीले युवालाई संस्कृति अँगालिरहेको देख्दा आशा पलाउँछ।”

कहिले काहीं समूहमै गीतगान, नृत्य, र सांस्कृतिक कार्यक्रमहरू प्रस्तुत भइरहेका थिए, जसले सामूहिकताको भाव थप बलियो बनाएको देखिन्थ्यो।

[फोटो स्थान: बालबालिका खेल्दै, सांस्कृतिक कार्यक्रमहरू]

समर्पणसाथ गरिएको व्यवस्थापन

कार्यक्रमको सफलतामा पर्दा पछाडि काम गर्ने स्वयंसेवक र संयोजकहरूको योगदान उल्लेखनीय रह्यो। TSGW का युवाहरुको स्वयमसेवी कृयाशीलता, खाद्य व्यवस्थापनदेखि गेम्स र गतिविधिहरूको आयोजना, ध्वनि व्यवस्थापनदेखि नयाँ आगन्तुकलाई स्वागत गर्ने कार्यसम्म, उनीहरूको समर्पण र व्यवस्थापन क्षमता स्पष्ट देखिन्थ्यो।

“हामीले यो कार्यक्रम सम्भव बनाउन हप्ताौंदेखि काम गरिरहेका थियौं,” TSGW कार्यक्रम संयोजकले बताए। “यो प्रेम र सेवा भावले गरिएको प्रयास हो। सबैले सहज अनुभूति गरून् भनेर हरेक सानो कुरा ध्यानपूर्वक मिलाइएको हो।”

बृद्धबृद्धाका लागि सहज स्थानहरू, बालबालिकाका लागि खेल कार्यक्रम, र युवाका लागि सांस्कृतिक नाचगान आयोजना गरेर समावेशीता सुनिश्चित गरिएको थियो। नवआगन्तुकहरूलाई विशेष स्वागत गरिएको थियो, जसले नयाँ अनुहारहरूसँग पनि आत्मीय सम्बन्ध बनाउने अवसर प्रदान गर्‍यो। बृहत नेपाली समुदायका साथै अन्य पाहुनाहरुले पनि आपसमा चिनाजाना गर्दै विभिन्न परिकारका स्वादको आनन्द लिईरहेका थिए। वृहत नेपाली समदायका परिवार र मित्रजनहरुको सहभागिताले वनभोज भेटघाटको शोभा अझ बढाएको थियो। ANA का पुर्वअध्यक्श दिग्गज कृष्णनिरोलाज्युको उपस्थितिले माहौल थप हर्षिता तुल्याएको थियो।

बनभोजभन्दा पर: पहिचानको पुनर्जागरण
सामान्य अमेरिकी पार्कमा सप्ताहन्तको जमघटजस्तो लागे पनि, धेरैका लागि यो एउटा भावनात्मक सांस्कृतिक सशक्तिकरणको क्षण थियो। एक सहभागीका शब्दमा, “यो बनभोज हो जहाँ हामी सामूहिक रुपमा सास फेर्छौं। यहाँ हामी हेरिएका, सुनेका र बुझिएका महसुस गर्छौं।”

वर्षौंदेखि तामाङ सोसाइटी ग्रेटर वाशिङ्टन, USA समुदायको सांस्कृतिक संरक्षण, आपसी सहयोग, र सामाजिक समुन्नतिको केन्द्रबिन्दु बन्दै आएको छ। यस्तो वार्षिक बनभोज कार्यक्रम यसको मिशनको सजीव उदाहरण हो—जहाँ सामूहिक आत्मीयता जगाइन्छ, मौलिक जरा सम्झाइन्छ, र सांस्कृतिक पहिचान केवल स्मृतिमा सीमित नरही, जिउँदो राखेर भावी पुस्तामा हस्तान्तरण गरिन्छ।

दिन ढल्दै जाँदा सहभागीहरू घर फर्किए। तर उनीहरूले साथमा लगे स्मृतिको उज्यालो, सम्बन्धको गहिरो नाता, र समुदायभित्रको अपनत्वको स्पर्श। जुन १ को त्यो दिन अब केवल पात्रोको मितिमा सीमित छैन—त्यो त सबैको हृदयमा कोमल सम्झनाका रूपमा सदैव बाँचिरहनेछ।

लेखक: डिग बी. तामाङ | वाशिङ्टन डि.सी., जुन २, २०२५