एउटा जङ्गली ब्वाँसो 

छिर्‍यो शहर शिकार गर्न छोडें भन्दै  ! 

कहिले कता, कहिले कता 

वेश्यालयका वेश्याहरू जस्तै !

आफूलाई भर्जिन छु भन्दै 

झुक्क्याउँदै, छक्क्याउँदै  

बिहान उ एउटा सँग 

दिउँसो अर्को सँग 

साँझ अर्को सँग 

गरिरहन्थ्यो अप्राकृतिक सहवास 

उ आफू बाँच्नकै लागि 

गर्थ्यो अनेक नाटक र नौटङ्कीहरू

रन भुल्ल पर्थे सोझा गाई र भैँसीहरू

केही भेडा, बाख्रा र गधाहरू  

केही स्याल र हुँडारहरू 

केही छेपारा र गोरुहरू 

यत्तिकैमा अचानक एउटा चाटिरहेको 

थारो भैँसीको साथ छोड्दै 

हुइँकियो उ तिल्के गोरु भए तिर ! 

जङ्गली ब्वाँसो लाई गन्दै नगन्ने 

आफू बाहेक कोही अरू छ भन्दै नभन्ने 

त्यो सिङ फुस्किएको बुढो रोगी गोरु 

कुन दिन भिरबाट गुल्टिने हो भर नभएको गोरु 

अघि पछि डुक्रिने र आफै कुना थन्किने गोरु 

यस पटक पनि पोहोर साल जस्तै 

लताक लुतुक्क भयो,

फुर्ती फार्ती पनि खोइ कुन्नि कता गयो

आयो ब्वाँसोका अगाडि र थाल्यो चाट्न 

थारो भैँसीले चाटे जसरी 

बुझी नसक्नु र अचम्मको कुरा 

अझ भनौँ आठौँ आश्चर्यको कुरा

अहिले जङ्गली ब्वाँसो र त्यो गोरु 

नारिएर हिँड्न थालेका छन् फेरी 

छुटिनु अघि पहिला पहिला जस्तै !

अझै भन्छन् ब्वाँसो र गोरुहरूको एकता गर्छौँ 

जङ्गललाई पनि शहर जस्तै सुन्दर पार्छौँ 

तर मलाई भने ब्वाँसो र गोरुहरूको एकता 

एकता होइन, “खोइ कता ??” भने जस्तै लाग्दै छ

यत्तिकैमा लर लहैमा पछि लागेका गधाहरू

रङ फेरिरहने छेपाराहरू 

आकाश थाम्छौँ भन्ने हुटिट्याउँहरू

अनि यी र यिनीहरूका पछाडि लाग्ने 

अरू पशुहरू देख्दा, 

मरी मरी हाँस्न मन लाग्छ !

म हाँस्छु पनि खित्का छोडेर   

तर उनीहरू मलाई नै भन्छन् रे यो बहुलायो

म बहुलाएँ या चाल पाएँ 

कुर्दै छु भोली बिहान सम्म 

उज्यालो त होस 

अनि बल्ल खुल्ने छ होस उनीहरूको 

र बुझ्ने छन् मलाई

थाहा पाउने छन् बल्ल   

म किन बहुलाएको रहेछु भनेर ! 

– रामप्रसाद खनाल, मार्च ५, २०२४, हाल अमेरिका