अक्षरै मा  पोखे  आज यो अमिलो मनको सारा

कठपुतली बनिछाड्यौ यो मुलुकमा धनको सारा

कहिलेकाँही त सोच्ने गर्छु कता कता चुकेका छौ

स्वाभिमान त भन्छौ तर यो मुलुक मा झुकेका छौ ।

 

फर्की तिनै गाँउपाखामा डुल्ने रहर जाग्न थाल्यो

धुलो धुँवा कच्ची बाटो अचेल प्यारो लाग्न थाल्यो

चाडपर्व  आँउदा पनि  रुनु  पर्ने  कस्तो  भाग्य

आफ्नै  देश  बाट टाढा  हुनुपर्ने  कस्तो भाग्य ।

 

बाआमा लाई नटेरेर विदेश विदेश गरेको थिए

लामो लाइन बसिबसी मैले डि भी भरेको थिए

जिबन जिउन सक्थे होला हाम्रा तिनै शहर गाउँमा

मै पनि त अटथे होला तिन करोड अट्या ठाँउमा ।

 

२०-३० लाख कमाउदैमा के कमाए  भन्नु र खै

भित्र यो  मन  रमाउदैन  के  रमाए  भन्नु र खै

कमाएको छैन भन्यो होइन तैंले धाटिस भन्छन

नबोलेर चुप्प बस्यो धन कमाइ मातिस भन्छन   ।

 

तँ यहा आउनै पर्छ कोहिले मलाई डाक्या होइन

हातखुट्टा बाँधी मलाई यहाँ कसैले राख्या छैन

तर पनि यो  दलदलमा किन फंसे  थाहा छैन

जान्छु  भन्दै यत्रो  बर्ष किन  बंसे  थाहा  छैन ।

 

न त देश मा जम्न सके,न त यहाँ रम्न सके

न त यहा खुल्न सके , न मेरो देश भुल्न सके

दिनरात सताई रहने चिन्ता यौटा यसैमा छु

मुटु भरी देश बोक्छु आफु भने विदेश मा छु ।

 

भाग्यमानी लाई त विदेश आउने रहर जाग्दैन भो

साँच्चै भाग्यमानी को त भिषा पनि लाग्दैन भो

धन का पछि भौतारिदै  जाने भयो जिन्दगी त

डलरै  का चक्रब्युह  ले लाने भयो  जिन्दगी त ।