सुरेन्द्र मात्र होइन, मोरङको थलाहा गाविसका शङ्कर पासवानको पनि कथा यस्तै छ । उहाँहरु भारतको जोगवनीमा गएर उपभोग्य सामग्री खरिद गर्नुहुन्छ र विराटनगर बजारमा सामान ल्याएर बिक्री गर्ने गर्नुहुन्छ । यसरी बिक्री गर्दा सुरेन्द्रले एकपटकमा पाँचदेखि ७०० रुपैयाँ फाइदा हुने गरेको बताउनुहुन्छ ।

सुरेन्द्र दिनको दुईपटक सामान ल्याएर बेच्ने गर्नुहुन्छ । त्यसैगरी शङ्कर दैनिक चारपटक सामान आयात गर्नुहुन्छ । उहाँले ७० वर्ष पुगेका आमा र ७७ वर्ष पुगेका बुबा र दुई छोराछोरीको समेत भरणपोषण शिक्षादीक्षा दिँदै आउनुभएको छ । शङ्कर भन्नुहुन्छ–“खुट्टा नभए पनि राम्रैसँग जिन्दगी बिताइरहेको छु ।” शङ्करका छोरा कक्षा ६ र छोरी कक्षा ७ मा थलाहाको जनता माध्यमिक विद्यालयमा पढ्दै आएका छन् ।

शङ्करका अनुसार बिहानदेखि बेलुका ७ बजेसम्म सामान ल्याएर बेच्दा दैनिक दुईदेखि तीन हजार रुपैयाँसम्मका कमाइ हुने गरेको छ । उहाँहरु त एउटा उदाहरणका पात्र मात्र हुनुहुन्छ । एउटै प्रकारको अपाङ्गता वरण गरेका थलाहाका रामकृष्ण पराजुली र बाबुराम चौधरीजस्ता अपाङ्गता वरण गरेको युवाको दिनचर्या यस्तै तरिकाले बित्ने गरेको छ । उहाँहरु सपाङ्गभन्दा कम छैनौ भनेर समाजमा उदाहरण नै बन्नु भएको छ ।