वरिष्ठ साहित्यकार प्रा मोहन सिटौला

शीताग्निले जर्जर दग्ध सारा

खङ्ग्राङ्ग थे वन्य निकुञ्ज प्यारा

गए जसै दीन सबै अँध्यारा

हटेर झल्के वनका मुहार

जताततै यो हरियो छ वन्य

हराभरा कुञ्ज निकुञ्ज मन्य

ताजा हरियो वन कुञ्ज वक्ष

सारा हरियो, नव वन्य कक्ष

कतै नयाँ छन् नमुना मुना ती

सौन्दर्यमा मक्ख परेर मस्की

तथापि वैभिन्न त्यहाँ म देख्छु

गाडा, धिमा, चम्चम भित्र पस्छु

छन् धेर झन् श्यामल भव्यताका

चचम्किएका हरिया पताका

कतै छ नीलोपन विस्मयीको

झसङ्ग पार्ने मन मोहनी त्यो

नाच्दो छ भाव भवको सब डाली डाली

सौन्दर्यका महक मान कलाकला ली

पत्रादिका मृदु लता मनले निहाली

सङ्गीत, नृत्य वनको सब चाली चाली

वसन्तजा नृत्य सुनर्तकीका

सङ्गीतका ताल सुमुग्धताका

सुन्दै र देख्दै मधु कामिनीका

सङ्केत—सद्भाव सुमङ्गलीका!

अहो ! भयो यो मृदु काननै ता

महर्षि झैं ज्ञान महान दाता

सम्पूर्णमा बोल्दछ सत्य, सुन्दर

सत्प्रेममा व्याप्त भएर झर्झर

सौन्दर्यको रूप छ दिव्यताको

शालीन औ सौम्य छ भव्यताको

सन्मुग्ध यो सन्त वसन्त चाला—

माला महिमा छ अहो निराला !

यो धर्तीको सीप र रूप हेर्दा

र सृष्टि औ काल र चाल देख्दा

सँधै चलेको परिवर्तनै यो

नित्यै अनित्यै बुझिंसक्नु छैन यो !

वसन्तका अन्तिमका पलाले

झन् मुग्ध पार्ने मन ती कलाले

चलेर कालैसित शुभ्र जाऊ

फर्केर हाँस्दै पुन शीघ्र आऊ !

हाल — भर्जिनियाँ अमेरिका

०५/०४/२०२५ २१ वैशाख २०८२