सम्झौता (यौनकथा)

–मित्र ‘उराठी’ गौतम अमरपुर –गुल्मी –मित्र ‘उराठी’ गौतम अमरपुर –गुल्मी २०७८ साउन २ गते १९:१२ मा प्रकाशित

विक्रम सम्वत् २०५० को दशक उत्तरार्ध हुँदै थियो।देशमा जनयुद्ध उत्कर्षमा पुग्दो थियो।गाउँ बस्तीमा विकास निर्माणको काम लगभग ठप्प थियो।सञ्चार यातायातको अवस्था दयनीय थियो।अहिले जस्तो हातहातमा मोबाईल र घरघरमा इण्टरनेट त कल्पना सम्म पनि थिएन सपना जस्तै‚कुनै दन्त्य कथा जस्तो लाग्थ्यो ।मान्छेहरु एक अर्का संग तर्सेका जस्ता देखिन्थे।एक किसिमको त्राहीमामको अवस्था थियो।

मंसीरको चिसो महिना भर्खर मात्र विवाह बन्धनमा बाँधिएर मदन प्रफुल्ल थियो।नयाँ जीन्दगीको शुरुवात भएकोले आगामी दिन अर्थात भविष्यको यात्रा अब कसरी गर्ने भन्ने कल्पना मनमा लिएर योजना निर्माण गर्दै कोठामा बसीरहेको थियो,ढोकाको खट्खट् आवाजले उसको तन्द्रा भंग भयो।

ढोका खोल्यो उसको बुवाले उसलाई चिठी थमाईदिनुभयो,साथीको रहेछ तुरुन्त चिठी खोल्यो जसमा लेखिएको थियो—‘मदन लोकसेवाको परिक्षामा तिम्रो नाम निस्कियो त्यसैले नियुक्ति लिन तुरुन्त आउनु।’ मदनको खुसीको सिमा रहेन,बुवाआमालाई तुरुन्तै खुस खबरी सुनायो र भर्खर मात्र विवाह गरेकी जीवन संगिनी सँग पनि खुसी बाँड्यो।हर्षले उसका आँखा रसाए।

घरमा र टोल छिमेकमा समेत कुरा भयो ‘दुलही लक्षिनकी रहिछिन् त्यसैले विवाह गर्नासाथै जागीरमा नाम निस्कियो त्यो पनि सरकारको स्थायी जागिर।’
भोलि नै नियुक्ति लिनको लागि मदन सहरतिर लाग्यो।शहरमा पुगेपछि साथीहरुबाट बधाईको ओइरो लाग्यो।एउटा त सुखद दाम्पत्य जीवनको सफलताको लागि शुभकामना तथा बधाई थियो भने अर्को जागिर प्राप्तीको लागि।सम्बन्धित निकायबाट नियुक्ति पत्र बुझेर आयो तथापि अनुहारमा पूर्ववत उज्यालो देखिएन कारण थियो दुर्गम जिल्लामा नियुक्ति त्यो पनि कर्णाली अञ्चलको।

हाजिर हुन जानु पूर्व विदाईको लागि ऊ फेरि घरमा आयो र घरमा सम्पूर्ण कुरा अवगत गरायो।राती विस्तारामा पल्टियो तथापि निद्रा पटक्कै आएन,मनभरी कुरा खेलिरह्यो –‘कस्तो अप्ठ्यारो पऱ्यो ‘नखाऊँ दिनभरिको शिकार,खाऊँ त कान्छा बाबुको अनुहार’ भर्खर मात्र विहे गरेको छु नजाऊँ भने पनि जागिरको कुरा छ, अहिलेको जमानामा यहि जाबो मुखिया स्तरको जागिर पाउन पनि कति संघर्ष गर्नु पऱ्यो,छोड्यो भने फेरि पाउन कति संघर्ष गर्नु पर्ला,छोड्यो भने फेरि पाउनु ‘आकासको फल आँखा तरि मर’ भने जस्तै हो।जाऊँ भने पनि घरमा यस्ता वृद्ध बुवाआमा र नवदुलही छोडेर संचार यातायातको समेत सुविधा नभएको त्यती टाढाको ठाऊँमा यति सानो मुखिया स्तरको जागिरको लागि कसरी जानु,त्यो पनि अहिलेको समय परिस्थिति यस्तो छ।बाँचीने हो कि मरिने हो ? फर्केर फेरि परिवार भेट्न पाइने हो कि नपाइने हो ? बाँची नै हालियो भने पनि छिटो छिटो कहाँ आउन पाइन्छ र ? यस्ता वृद्ध बाबुआमालाई लामो समय छोडेर त्यति टाढा अहिलेसम्म गएको छैन।फेरि बिचमा केही तल वितल परिहाल्यो भने न संचार न यातायात नै छ, बेखबर पो भइन्छ त।यता नम्रता पनि त यो नयाँ घर,यो नयाँ परिवेशमा कसरी बस्न सक्छिन् ? उनका पनि चाहना होलान्,यौन आकांक्षा होलान्,जाडोको मौसम नव बधुले एक्लै विताउनु पर्दा पक्कै पनि कष्टदायक त हुन्छ नै,अझ त्यसमा पनि विवाहको केही दिनमै पति सँग छुट्टिनु पर्दा मानसिक पिडा पनि झनै थपिन्छ।उफ ! कस्तो दोधारमा परियो।

‘किन चिन्ता लिनुहुन्छ,सुत्नुस् न ! जागिरमा गएर गएको गै त हुने होइन नि,चिठी आदान प्रदान त भैहाल्छ,आखिर नेपाल भित्रै त हो नि, मुग्लान हैन क्यारे ! बुवा आमाको पनि किन पिर लिनु पऱ्यो र म भै हाल्छु नि,तपाईं हुनु र म हुनुमा अब के फरक छ र ? फेरि एक, दुई वर्ष पछि त सरुवा पनि त होला,किन बेकार टाउको दुखाउनु हुन्छ ?’ नम्रताले सम्झाउँदै भन्छिन्।

‘वास्तवमा महान छौ तिमी,मैले त तिमीलाई पो समस्या हुने भो,दुख हुने भो’ भनि सोचिरहेको थिएँ,तर धन्य छौ तिमी,कस्तो समझदार छौ कस्तो विशाल छाति छ तिम्रो ।’–मदनले खुशी प्रकट गर्दै माया गरि अंगालोमा बेर्छ।

विदाइको बेला आमाले निधारमा रातो टिका लगाइदिनुहुन्छ,बुवाले पनि टिका लगाई आशिर्वाद दिनु हुन्छ,बुवा आमाको आँखा रसाउँछन्,मदनले नम्रताको निधार चुम्छ,नम्रता धुँक्क,धुँक्क गर्दै आँसु पुछ्छिन्।मदनको पनि आँखा रसाउँछ र मन भरिएर आउँछ, बुवा आमालाई ढोगेर बाटो लाग्छ।

नेपालगञ्ग पुगेपछि प्लेनको टिकट लिएर गन्तव्य तिर हानिन्छ।प्लेनको पहिलो पटकको अनुभूति उसलाई रमाइलो लाग्छ।प्लेन अवतरण हुन्छ अनि उ पैदल यात्रा शुरु गर्छ।सदरमुकामबाट १२ कोष टाढा गाउँमा थियो उसको काम गर्ने कार्यालय।

समय बितेको पत्तै हुँदो रहेनछ,सरुवा हुने आशामा बस्दा बस्दै पाँच वर्ष बित्यो तर पनि सरुवा भएन।कहिले कसलाई सरुवाको लागि भन्छ,कहिले कुन राजनितिक दलको नेतालाई मसार्छ तर कतैबाट पनि काम बनेन।न त आफ्नो राम्रो पहुँच न त पैसा खर्च गरेर सरुवा गर्ने क्षमता।उनीहरु भने बहाना बनाई रहन्छन् – कहिले हाम्रो पार्टिको सरकार गिऱ्यो भन्छन् त कहिले हाम्रो गुटको मन्त्री बन्न देउन अनि जहाँ भन्यो त्यहीं गरौंला आदि आदि।

धेरै टाढा भएकोले प्रत्येक वर्ष दशै विदामा मात्र घरमा आउँछ मदन,छिटो.छिटो आउन त मन लाग्छ तर विवशता उही हो,एक त बिचमा लामो विदा पाउनै गाह्रो, पाइहाले पनि त्यही सानो जागिर एक पटक ओहोर दोहोर गर्न एक महिनाको तलबले पनि भ्याउँदैन।अनि केही आम्दानी होला की भनेर त्यस्तो दुख कष्ट भोगेर दुर्गममा बसेको कमाई आउने जाने भाडामा नै खर्च पनि कसरी गर्नु,विवशताको आँशु पिएर बस्न बाध्य हुन्छ।

घरको अप्ठेरो सप्ठेरोमा त मदनको बाल्यकाल देखिको साथी विमल जुन हाल गाउँमै शिक्षण गरिरहेको थियो,उसले सघाउँथ्यो,हेरविचार गर्थ्यो,बुवा आमाको हेरविचार पनि नम्रताले कुनै कसर बाँकी नराखी गरिरहेकी थिइन्।बुवा आमाले भन्नुहुन्थ्यो – ‘हाम्रो त वास्तवमा दुईवटा छोरा रहेछन्, एउटा छोरा मदन टाढा भएपनि नम्रताले छोराको अभाव बिर्साइदिन्छिन्।’ तर मदनलाई एउटै कुराले सताइरहन्थ्यो,पिडा दिइरहन्थ्यो त्यो हो नम्रताको माया।उ नम्रतालाई यति माया गर्थ्यो कि आफुले भोग्नु परेको व्यथा, पिडा नगन्य र तुच्छ लाग्थ्यो।तर नम्रताको चाहाना पुरा गर्न नसकेकोमा उ पिडीत हुन्थ्यो,उसलाई छटपटि र एक किसिमको ग्लानी हुन्थ्यो।उ बुझ्थ्यो एउटी युवतीको यौन कुण्ठा कति पिडादायक हुन्छ ? उसले पढेको थियो र कति घटना त प्रत्यक्ष देखेको थियो यौन कुष्ठाले विक्षिप्त भएका नारीहरु र उसलाई यो पनि थाहा थियो कि नम्रता कति पतिव्रता छन् ? उसले सती सावित्रीसंग तुलना गर्थ्यो नम्रतालाई।‘भोकमा पाईन कनको रोटी बैंशमा पाइन पोई ’ भन्ने उखान त्यसै बनेको होइन,वास्तवमा जुन वस्तु आफुसँग हुन्छ,त्यसको महत्व कम हुन्छ,तर जुन वस्तु दुर्लभ छ त्यो बहुमुल्य हुन्छ तसर्थ नम्रताको लागि पनि यौन आनन्द बहुमुल्य हुन सक्छ जुन प्राय: दुर्लभ छ अर्थात् आफ्नो इच्छाअनुसार उपभोग गर्न सकिरहेकी छैनन्।हामी त केटा मान्छे बाहिर तिर डुल्ने घुम्ने हाँस्ने रमाउने गर्छौं र समाजले पनि केही हदसम्म आँखा चिम्लिदिन्छ तर नम्रता त घरको चार दिवार छोडेर बाहिर निस्कन पाउँदिनन्,अरुसँग हाँस्न,बोल्न,ठट्टा गर्न पनि कडा सामाजिक प्रतिबन्ध रहेको छ भने उनलाई कति मानसिक पिडा भइरहन्छ होला ? पति सँगै बसुँला,दु:खसुख बाँडौंला भन्दा भन्दै जवानी यसै बित्न लागि सक्यो अझै कति प्रतीक्षा गरेर यौवन खेर फाल्ने ? तर मदन विवश थियो न त आफूसँगै लैजान सक्थ्यो न त जागिर नै छा्ड्न सक्थ्यो ? आफूसँगै लैजाओस् भने पनि त्यो विकट दुर्गम गाउँ जहाँ न त पर्याप्त खाद्यान्न पाइन्थ्यो,मुस्किलले पाइए पनि महंगिले किनि नसक्नु थियो,त्यस्तो अवस्थामा नम्रतालाई लगेर आफ्नो तलबले थेग्न पनि गाह्रो थियो भने यता वृद्ध माता पितालाई एक्लै छोडी जान पनि सम्भव थिएन र लोकलाजले पनि दिदैनथ्यो।त्यसैले त नम्रतालाई हरेक दशैंमा सम्झाउथ्यो –‘धैर्यगर म यतै सरुवा मिलाउँछु,‘‘कसला काटे मसला खान पाइन्छ’’ भन्छन् त्यसैले केही समय अझै सहेर बस, कसला काट,त्यसपछि त सँगै बसौंला अनि सुखद दाम्पत्य जीवन बिताउँला।‘केही पाउन केही गुमाउनु पर्छ’ भन्छन् तसर्थ धैर्य गरेर पर्खि बस,‘दुवै हातमा लड्डु कहाँ पाइन्छ र ? ’ चिची पनि पापा पनि भनेर कहाँ हुन्छ र ?’

तर धेरै वर्षको प्रतीक्षामा पनि सरुवा भएन,जागिरबाट न त उल्लेखनीय आम्दानी भयो न त पारिवारिक माया ममता आनन्द र सन्तोष नै त्यसैले मदनले जागिरे वातावरण र आफ्नो जीवनको परिवेशबाट आक्रोशित भएर राजीनामा दिई गाउँ फर्कन्छ तर सँगै अर्को योजना पनि बनाएर,त्यो हो भएको गाउँको एउटा खेत बेचेर विदेश जाने।उसको मनमा विदेशी मोहले जरा गाड्यो।सोच्यो –‘यो जागीरले केही उन्नती भएन,अब नेपालमा बसेर दु:ख गरेर पनि केही हुने वाला छैन, तसर्थ विदेश गएर दुई चार वर्ष अझै कष्ट गरें भने त त्यस पछिको भविष्य उज्जवल हुनेछ,आखिर दुई,चार वर्ष दुख गरेर भविष्य सुखद हुन्छ भने किन दुख नगर्ने ?
नम्रताले रुदै भनिन्–‘यत्रो वर्ष त मेरो जवानी खेर गयो,अझै फेरि यो यौवन यसै सुकाएर बस्न सक्तिन, जानु पर्दैन विदेश, बरु यही भएको आफ्नो जग्गामा दश नंग्रा खियाएर खाउँला, अझै विछोडिएर बस्नु भन्दा त सँगै बसेर बरु एक छाक खाएर बस्न पनि तयार छु ।’

मदनले सम्झाउादै भन्छ –‘आखीर मलाई पनि विदेशीने रहर त छैन तर के गर्ने बाध्यता नै यस्तै छ,यत्रो वर्ष त सहन गऱ्यौं,अब त दुई,तीन वर्ष त हो नि,मलाई पनि तिमी सँग बस्ने रहर नभएको कहाँ हो र ? मेरा पनि यौन चाहना हुन्छन्,जवानीमा आफ्नो पत्नी सँग न्यायो आगालोमा बाँधिनु,हाँसखेल गर्नु कसलाई रहर हुँदैन ? तर यसो भन्दैमा कसरी जीवन चल्छ र ? नेपालको जागिर यस्तो भयो,न त आम्दानी हुने न त सरुवाको लागि आफ्नो सोर्सफोर्स पुग्ने,न त पैसा नै खर्च गर्न सकिने ? कि त टन्न पुख्र्यौली सम्पत्ती हुनु पऱ्यो त्यो पनि छैन,अनि त कसरी चल्छ जीवन तिमी आफै भन त ? तिमी जस्तो बुझ्ने मान्छेलाई म कसरी सम्झाउँ ?
विमल मदनको बाल्यकाल देखि कै एकदम मिल्ने साथि थियो । दुख सुखमा साथ दिने र आइ पर्दा एक अर्काको लागि ज्यान दिने साथी थिए उनीहरु ।
‘विमल आज तिमीलाई एकदम महत्वपूर्ण र गोप्य कुरा भन्छु हुन्न नभन है ’–मदन अलि उदास र गम्भिर भएर भन्छ।

‘पहिले के कुरा हो त्यो त भन अनि मात्र हुने भए हुन्छ भन्छु,आखीर त्यस्तो के कुरा छ ? जुन तिमीले भन्दा मैले नमानुँ ?’
‘पहिले वाचा गर अनि मात्र भन्छु।’
‘हैन के भयो आज तिमीलाई, यति सिरीयस किन ? के पऱ्यो त्यस्तो मलाई पनि वाचा गराउनु पर्ने ?’
‘ठट्टा हैन विमल, साँच्चै सिरियस कुरा छ वाचा गर।’
‘ल बाबा वाचा भयो,जे भन्छौ मान्छु,तिम्रो लागि ज्यान समेत दिन तयार छु भने त्यो भन्दा बढि के माग्छौं होला र ?’
मदनको खुट्टा कापिरहेको छ,आँखामा आँशु भरिएको छ,उसको मुख खुल्न सकिरहेको छैन,विमललाई अनौठो लाग्छ,मदनको यस्तो अवस्था विमलले कहिले देखेको थिएन,त्यसैले विमल पनि गंभीर बन्छ र मदनलाई आफ्नो समस्या भन्न कर गर्छ।

मदनले विमलको मुखमा हेर्न सक्दैन र अर्का पट्टी फर्किएर भन्छ –‘मलाई माफ गर विमल,म तिमीसँग तिम्रो ज्यान भन्दा पनि ठूलो कुरा माग्दै छु,त्यो हो तिम्रो पुरुषत्व अर्थात् मेरो तीन वर्षको अनुपस्थितिमा तिमीले नम्रतालाई मैले दिनु पर्ने कुरा दिनु पर्नेछ,उनको यौन तृष्णा मेटाइदिनु पर्नेछ ……………।
वाक्य पुरा नहुादै विमलले मदनको गाला चड्काउादै भन्छ –‘तिमीले के सम्झेका मलाई ? मैले यत्रो वर्ष तिम्रो लागि जे गरें त्यसको यही उपहार हो मलाई ? म माथि यत्रो शंका ? तिमीलाई मेरो विश्वास छैन,कसरी यस्तो भन्ने हिम्मत गऱ्यौं?’
‘हो विमल मैले मेरो दुस्साहास स्वीकार्छु,तर म बाध्य छु,तिमीलाई अविश्वास हैन विश्वास गरेर नै यति भन्ने आँट गरें,तिमीले यदि मलाई सच्चा आत्माले साथी भन्छौ भने यो कुरा पनि मान्नै पर्छ। ’
वातावरण एकदमै निस्तब्ध हुन्छ,मौन हुन्छ।
धेरैबेरको मौनतालाई चिर्दै विमलले भन्छ –‘तिमीले भन्छौ र तिम्रो भलो हुन्छ भने ठिक छ म स्वीकार्न तयार छु,तर कसरी सम्भव हुन्छ ? नम्रताले कसरी स्वीकार्न सक्छिन् ?’
मदन एक्कासी खुसी हुदै विमललाई अंगालो मार्दै भन्छ –‘कति धन्य छौ विमल,साथीको अनुपम आदर्श हौ तिमी,नम्रतालाई मनाउने जिम्मा मेरो भयो ।’
कोठा अँध्यारो छ,पलङमा मदन र नम्रतासँगै सुतेका छन्,मदनले नम्रताको कपाल मुसारिरहेको छ,नम्रता पनि मदनको न्यानो अंगालोमा लठ्ठीएकी छन् तर मदनलाई भने चैन छैन,ऊ नम्रतालाई भन्न खोजेको कुरा भन्न सकिरहेको छैन,कसरी कुरा खोल्ने यसैमा सोचमग्न छ।
लामो स्वास तान्दै विस्तारै कुरा निकाल्छ–‘नम्रता तिमी मलाई कति माया गर्छ्यौ हगि!कस्तो पवित्र छ तिम्रो आत्मा,तिमी जस्ती पत्नी पाउनु मेरो अहो भाग्य हो,तर मैले तिमीलाई कुनै सुख दिन सकिन, तिम्रा आवश्यकता पुरा गर्न सकिन ………………….।’
‘हैन के भन्न यस्तो फुर्काउनु पऱ्यो मलाई,खुरुक्क भने भै हाल्यो नि ।’
‘साँच्चै नम्रता तिमी रिसाउन्नौं ? नरिसाउने भए मात्र भन्छु ।’
‘के त्यस्तो कुरा हो जुन भन्न तपाईलाई यति गाह्रो परिरहेको छ ? तपाईले भनेको कुरा मैले कहिले मानेकी छैन ? तपाईको कुरामा म कहिले रिसाएकी छु ?’
‘हो नम्रता मेरो कुरामा तिमी कहिले रिसाएकी छैनौ र अस्वीकार पनि गरेकी छैनौं,त्यसैले त म पनि तिम्रो अलिकति पनि दु:ख देख्न चाहन्न।तिम्रै सुखकै लागि नै यो कुरा भन्न लागिरहेको छु,आाशा छ अस्वीकार गर्ने छैनौ।त्यो के भने अहिले सम्म त मैले तिम्रा यौन चाहनाहरु आंशिक रुपमा मात्र पुरा गरेको छु,तर अब तीन वर्षको लागि विदेशीए पछि त त्यो अधुरो नै रहन्छ,त्यसैले तिम्रो जवानीलाई त्यसै ओइलिएर जान नदिन तिम्रो लागि एउटा साथी खोजेको छु,जसले मेरो अभाव मेटाइदिने छ ………………।
बिचमै रोकेर रिसाएको भावमा भन्छिन् –‘भो भो अति भयो यो त,अब केही भन्नु पर्दैन,नारी अस्मिता के बिकाऊ बजारिया वस्तु हो जसलाई पुरुषले जुन बेला जसलाई चाह्यो दिन सक्ने ? म पतिव्रता भएर अहिलेसम्म बसेको पुरस्कार के यही हो ? तपाईं के सम्झनुहुन्छ के म यौन सम्पर्क विना बाँच्नै सक्दिन ? समाजले पनि के भन्ला अलिकति विचार गर्नु पर्दैन ?’

‘नम्रता अलिकति बुझ्ने कोशिस गर न, मैले तिमीलाई त्यस्तो कहाँ भनेको छु र ? तिमी पतिव्रता सावित्री हौ भन्ने कुरामा विश्वास भएर नै मैले यस्तो योजना बनाएको हुँ।मलाई थाहा छ तिम्रो यो पतिव्रता एउटा नैतिकता हो,आर्दश हो तर वास्तविकता के हो भने यौन असन्तुष्टिले अर्थात् अतृप्त यौन चाहनाले गर्दा मानसिक उत्पीडन हुन्छ जसले गर्दा अनेकौ शारीरिक रोगहरु समेत सृजना हुन्छन्,मानसिक विक्षिप्तपन सृजना हुन्छ,जसले गर्दा एउटा आदर्श परिवार नै भताभुंग हुन्छ। यस्तै कति उदाहरण छन् श्रीमान् विदेशीएको बेला परपुरुष सँग लुकिछिपि असुरक्षित तरिकाले यौन सम्पर्क राख्दा गर्भ बोकेर अवैध गर्भको हत्या गरेका, त्यस्तो सामाजिक डरले गर्दा गर्भवतीकै हत्या गरेका,अनेक भाँति यौन रोग लागेर जीवन वर्वाद गरेका जसले गर्दा कति आदर्श घरहरु उजाडिएका छन्,कति लालाबाला अलपत्र परेका छन्, कति सामाजिक विश्रृङ्खलताहरु सिर्जना भएका छन्,यो पो त सामाजिक विकृती हो र यसको जिम्मेवार पनि यही समाज हो, यसैका नियम कानुन हुन् जसले यौनलाई अपराधको रुपमा मानेको छ।यदि यौनलाई सहजरुपमा लिने र खाना, पानी जस्तै स्वभावीक मानवीय आवश्यकताको रुपमा लिने हो भने यावत विकृतिहरुको अन्त्य हुनेछ,समाजमा बलात्कार,हत्या,आत्महत्या जस्ता घटनामा कमी आउने छन् र एउटा आदर्श समाजको निर्माण हुनेछ।मलाई थाहा छ तिम्रो दृढता,तिम्रो संकल्प,कैयौ वर्षसम्म पनि यौन चाहना दबाएर मेरो प्रतीक्षा गर्न सक्छ्यौ र यौन नै बाँच्नको लागि नभई नहुने कुरा होइन तर यौन पनि केही कुरा अवश्य हो, जसले बाँच्नलाई सहजता प्रदान गर्छ।त्यसैले त मनोविज्ञानले हरेक मानवीय स्वभाव र क्रियाकलाप सँग यौनलाई जोडिदिएको छ।यौनलाई अपराध मान्ने वा आधारभूत आवश्यकता मान्ने यो त आ–आफ्नो सोचाइमा,आ–आफ्नो दर्शनमा भर पर्ने कुरा हो।अत: मेरो अनुपस्थितिमा तिमीले यौन तृष्णा मेटाउँदा विग्रने कुरा केही छैन र यौन चाहनालाई दबाई राख्दा बिग्रने धेरै कुरा छ, विविध मानसिक, शारीरिक समस्याको जन्म हुन्छ भने यो प्रस्ताव किन नस्वीकार्ने ? तसर्थ तिमीले यो प्रस्ताव स्वीकार्नु पर्छ जसले न तिमीलाई न त मलाई नै हानी छ बरु दुवैलाई फाइदा छ र सन्तोष प्राप्त हुन्छ ।’

यस्तै यावत् प्रसंग उल्लेख गर्दै रातभरको प्रयास पछि मदनले नम्रतालाई सहमत बनाउँछ।आज मदनको जाने दिन त्यसैले विदाईको लागि विमल पनि आएको छ ।मदन,विमल र नम्रताको बिचमा धेरै बेर बातचित हुन्छ।मदनले भन्छ –‘यी क्रियाकलाप एकदम गोप्य हुनु पर्नेछ,ताकी समाजले चाल पाउन नसकोस्,यदि समाजले चाल पाएमा तिम्रो र मेरो घर भताभुंग हुने,धेरैको जीवन वर्वाद हुने छ र यो पनि बाचा गर कि तिमीहरु दुईमा कहिले पनि मनमुटाब हुने छैन।’

विमल र नम्रता दुवै सहमत हुन्छन् र एउटा त्रिपक्षीय सम्झौता हुन्छ।सम्झौता कार्यान्वयनको प्रारम्भिक अवस्थामा मदनले आफ्नै अगाडी विमल र नम्रतालाई अंगालोमा बाँधिएर एक आपसमा चुम्बन गर्न लगाउँछ।उनीहरु त्यसै गर्छन्,मदन एकदम हर्षित भई दुवैलाई अंगालेर सहस्र चुम्बन गर्छ र विदेश यात्रामा निस्कन्छ ।

–मित्र ‘उराठी’ गौतम ,अमरपुर –गुल्मी
[email protected]
…..अस्तु……

प्रतिक्रिया