धेरै रात भो

असंयम

हावाहुन्डरी चलेको

सायद उसलाई थाहा थियो

मेरो दसा

 

म चुपचाप नियालिरहे

झ्यालको खापाबाट

ती अदृश्य आर्तनादहरु

चिच्याइरहेको

 

घरीघरी हिक्का छोडदै

उनका भावाबेगहरु यस्तरी पग्लिएर

दर्किरहे धरधरी

आक्रोश पोखेर चट्याङ

तिलमिलाइरह्यो ब्रह्माण्डभरी

अत्यसलाग्दो वातावरण स्तब्ध

सन्नाटा

अनि

 

म

धेरै दिन पछि

आज उ शान्त छ

सायद

उ मलाई हेरिरहेको छ उसैगरी

जसरी मैले चुपचाप हेरेथे झ्यालको खापाबाट

फरक यति थियो

उस्को आर्तनादहरु

यस सृष्टिका समस्त सुनिरहेथ्यो

म भित्रको कोलाहल

बस मै मात्र सुनिरहे… ।

 

सुनिता राई कन्दङवा