कहाँ जान हिंडेको भरिया दाई ?
एक क्वीन्टल भारी काँधले थामी
मैले भनें भरिया दाइलाई
एकछिन बिसाउनु भारी कतै
पसिनाको धारो अटुटै बग्यो
शरीरले थाम्न नसक्दो देखियो
भरिया दाई स्वाँ स्वाँ गर्दै
गन्तब्य तिर लम्किनै रह्यो ।
भरिया दाई संगै म पनि हिडें
सोध्न कौतुहल भो धेरै कुरो
भरिया दाईको फाटेको कुरकुच्चा
खुट्टाका अमला बाँङ्गा र टिङ्गा ।
खाली खुट्टो लमक्क लम्किंदै
यात्रा उसले जारीनै राख्यो
गरिबीले खुम्चेका बेरुजु मुस्कान
थकान मेटाउन चौतारो खोजेन ।
खोक्रो जीवन चर्केको दिनचर्या
अन्तर मनमा बसेको घाउ
अनुरोध गरें भरिया दाईलाई
एकछिन बिसाउन भारी कतै
भरिया दाइ भन्छ ः
यहि कमाइले आजको छाक टार्नु छ
बेर भएछि परिवार बिचल्लित हुन्छ
छाप्रोमा सुत्केरी बुढी, सानो बालक
तिहुन बनाउन अली छिट्टै पुग्नु छ ।
पोहर साल छोरी कोरोनाले बितिन्
यसपाल राम्ररी स्यहारी जोगाउनु छ
सम्पत्ति भने पनि परिवारनै हुन्
गरिबको घरमा राहत भित्रिन्नन् ।
छताछुल्ल टुक्रिएका पिडा लुकाउँदै
कर्मले खोसेको बाध्यात्मक कम्पन
दुइ छाक टार्न मुस्किल मर्म कथा
कसले सुन्दा हुन् र चर्केको ब्यथा !
सम्झी सम्झी भरिया दाईलाई
कठिन मुस्कान थाम्न ऐठन भो
जम्का भेटको भरिया दाई
मानस पटलमा घुमीनै रह्यो ।
अलका मल्ल
काठमाडौ
प्रतिक्रिया